Kjøredag 8.
I dag kjører me frå Springfiled (i Missouri) til Springfield (i Illinois).. I dag er vegen målet. Ein lang kjøredag på tot. ca 540 km, herav mesteparten på fine MC-vegar med lange slake svingar..! Dei siste ca. 20 mila tek me på highwayen for å koma fram til hotellet tidsnok til å ta ein dukkert..!
Fyrste stopp er ved Devils Elbov, ein bar smikkfull av bh-ar i taket.. Trur ikkje det blei fleire etter vårt besøk...
Me kryssar Mississippi River og stoppar ved Jesse James Museum. Me får eigen rundtur i grottene der han m.a. gøymde tjuvgodset sitt. Fantastiske kalksteinsgrotter med mange flotte formasjonar forma av mange års vassinntrenging og vassdrypping. Inntrykket blei diverre forringa av blinkande lys og ein skrekkeleg versjon av "'God bless America", men dog...
Me kjører gjennom St. Louis på veg mot eit nytt Best Western hotell, ei iskald øl frå vår medbrakte bar (hengaren) og ein dukkert før me stuper i seng. Me set klokka på 05:00, frukost kl. 06:00 og avreise kl. 07:00. Helge (guide) har gjort heile gjengen til morgonfuglar... (so lenge det varer..;-))
lørdag 26. juni 2010
Kjøredag 7.
I dag kjører me gjennom heile 3 statar; Oklahoma, Kansas og Missouri. Landskapet blir grønare og lufta blir stadig fuktigare. Me ser mais- og kornåkrar so langt auga kan sjå.. (Dog noko begrensa når me kjører..) På vestsida var husa stort sett bygd av brun murstein medan dei her i større grad er kvite, bygd av tre og med den karakteristiske amerikanske "porchen".
Me et heimalaga hamburgarar hos "4 women on the Route". Her finn me også den originale Cars-bilen frå filmen med same namn.
Me er innom "Bernies bar" ved Cartage/Avilla og spelar nokre gode gamle slagerar på jukeboksen. Det viser seg at det er bursdagsfeiring i baren i dag. Ein oppegåande kar feirar 93-års dagen sin her og me syng sjølvsagt happy birthday og "gid han lenge, leve må" til stor begeistring.
Overnattar på eit typisk Route 66 Motel i Springfield. Avsluttar dagen med ein dukkert i bassenget, pizza på bassengkanten, litt gitarspel, allsang ("Get your kicks on route 66" sjølvgsagt..!) og ein god vits (av Sivert..;-).
I dag kjører me gjennom heile 3 statar; Oklahoma, Kansas og Missouri. Landskapet blir grønare og lufta blir stadig fuktigare. Me ser mais- og kornåkrar so langt auga kan sjå.. (Dog noko begrensa når me kjører..) På vestsida var husa stort sett bygd av brun murstein medan dei her i større grad er kvite, bygd av tre og med den karakteristiske amerikanske "porchen".
Me et heimalaga hamburgarar hos "4 women on the Route". Her finn me også den originale Cars-bilen frå filmen med same namn.
Me er innom "Bernies bar" ved Cartage/Avilla og spelar nokre gode gamle slagerar på jukeboksen. Det viser seg at det er bursdagsfeiring i baren i dag. Ein oppegåande kar feirar 93-års dagen sin her og me syng sjølvsagt happy birthday og "gid han lenge, leve må" til stor begeistring.
Overnattar på eit typisk Route 66 Motel i Springfield. Avsluttar dagen med ein dukkert i bassenget, pizza på bassengkanten, litt gitarspel, allsang ("Get your kicks on route 66" sjølvgsagt..!) og ein god vits (av Sivert..;-).
Kjøredag 6.
Dagens høgdepunkt var besøket hos Annabel og Harley! Ekte hippiar som tek imot oss som gode gamle venner og diskar opp med både mat og drikke, sang og show.. (Sjå bildene av dei to galningane i raud- og kvitstripete selebukser..! Herlege folk!
Me var også innom verdas største Route 66 museum.
Temperaturen held seg mellom 30 og 40 grader C. Det gjeld å hiva MC-jakka og hjelmen so snart me stoppar ellers følest det som me kokar over.. Men me tilpassar oss og klagar slett ikkje! Hiv innpå salt sancks (salta og tørka biffkjøt fungerer godt) og drikk mange lite vatn pr. dag. Hengjaren på fylgjebilen er alltid lasta med kaldt vatn og cola. Uunnværleg!
Me overnattar i Stroud, Oklahoma.
Dagens høgdepunkt var besøket hos Annabel og Harley! Ekte hippiar som tek imot oss som gode gamle venner og diskar opp med både mat og drikke, sang og show.. (Sjå bildene av dei to galningane i raud- og kvitstripete selebukser..! Herlege folk!
Me var også innom verdas største Route 66 museum.
Temperaturen held seg mellom 30 og 40 grader C. Det gjeld å hiva MC-jakka og hjelmen so snart me stoppar ellers følest det som me kokar over.. Men me tilpassar oss og klagar slett ikkje! Hiv innpå salt sancks (salta og tørka biffkjøt fungerer godt) og drikk mange lite vatn pr. dag. Hengjaren på fylgjebilen er alltid lasta med kaldt vatn og cola. Uunnværleg!
Me overnattar i Stroud, Oklahoma.
Kjøredag 5
Me kryssar grensa frå New Mexico til Texas. Eit lite uhell gjev nokre av oss nokre timar på North West Hospital i Amarillo. Men snart er me "back on track".
Kristine og Sivert var bootsbutikk og handla boots og cowboyhatt til Sivert.
Kort stopp på Cadillac Ranch, verdas galaste bilkunstverk der cadillakar er gravd ned på høgkant i sanden.. Middag på Big Texan Steak House. Den som klarer å eta ein biff på 2,2 kilo på ein time får gratis middag og mykje merksemd.. Ein av deltakarane i reisefylgjet vårt gjorde eit hederleg forsøk utan å lukkast.. Nice try!
Me kryssar grensa frå New Mexico til Texas. Eit lite uhell gjev nokre av oss nokre timar på North West Hospital i Amarillo. Men snart er me "back on track".
Kristine og Sivert var bootsbutikk og handla boots og cowboyhatt til Sivert.
Kort stopp på Cadillac Ranch, verdas galaste bilkunstverk der cadillakar er gravd ned på høgkant i sanden.. Middag på Big Texan Steak House. Den som klarer å eta ein biff på 2,2 kilo på ein time får gratis middag og mykje merksemd.. Ein av deltakarane i reisefylgjet vårt gjorde eit hederleg forsøk utan å lukkast.. Nice try!
Kjøredag 4
Kl. 07:00 sharp set me kursen mot Madrid, ein liten koseleg landsby brukt under filminnspeling av Wild Hogs. Her har tida tilsynelatande stått stille sidan 60-talet - og likedan folka... ;-) Klokka var ikkje meir enn rundt 09:00 då me entra den lokale kafeen for ein kaffistopp. Då var allereie nokre av dei lokale gamle "hippiane" på plass for å innta sin morgonkaffi og slå av ein prat over dagens aviser.
Turen går vidare via Santa Fe til Santa Rosa og Kelling Ranch. Her tar Kurt og Karen imot oss på ranchen sin, ein fantastisk plass langt ute på prærien. Det er 2 miles til næraste nabo...
Kurt driv med kveg og opptrening av hestar og han gjev oss ei imponerande oppvising i korleis han styrer kveget ved hjelp av både hest og hund. Han er sjølvsagt også ein klyppar i lassokasting. Verre var det med oss andre....
Me fekk servert ein herremåltid av ein biff laga på utandørs gruve som hadde vore i gang sidan tidleg morgon. Mmmmm. Snakk om biff som smeltar på tunga..! Etter middag vart det nokre gode historiar rundt bålet. Nok ein fantastisk dag!
Kl. 07:00 sharp set me kursen mot Madrid, ein liten koseleg landsby brukt under filminnspeling av Wild Hogs. Her har tida tilsynelatande stått stille sidan 60-talet - og likedan folka... ;-) Klokka var ikkje meir enn rundt 09:00 då me entra den lokale kafeen for ein kaffistopp. Då var allereie nokre av dei lokale gamle "hippiane" på plass for å innta sin morgonkaffi og slå av ein prat over dagens aviser.
Turen går vidare via Santa Fe til Santa Rosa og Kelling Ranch. Her tar Kurt og Karen imot oss på ranchen sin, ein fantastisk plass langt ute på prærien. Det er 2 miles til næraste nabo...
Kurt driv med kveg og opptrening av hestar og han gjev oss ei imponerande oppvising i korleis han styrer kveget ved hjelp av både hest og hund. Han er sjølvsagt også ein klyppar i lassokasting. Verre var det med oss andre....
Me fekk servert ein herremåltid av ein biff laga på utandørs gruve som hadde vore i gang sidan tidleg morgon. Mmmmm. Snakk om biff som smeltar på tunga..! Etter middag vart det nokre gode historiar rundt bålet. Nok ein fantastisk dag!
mandag 21. juni 2010
On the road again!
Opp opp opp til tidlig frokost som alltid. Kl stod på kl 6, og ettersom me har ankomme New Mexico så har me då skrudd klokka ein time fram (altså 7 tima forskjell frå Norge) = ein time mindre søvn. Meir trøtt i trynet enn vanleg tusla med ned til frokosten, mat må me ha før me legg ut på nye eventyr for dagen. Der var det lukten av nysteikte egg og bacon som venta oss. Turens beste frokost til no! Etter mat og ein kopp kaffi eller tre, kom me oss ut til syklane og kom oss avgårde. Eg (Sandra) er no blitt fast rypa hos pappajan, ettersom systo kjører ein heritage softtail med særs dårlig passasjerplass der eg sitte minst eit hove høgare enn systo og dermed får all vinden i trynet. Ikkje rart eg såg ut som ein puddel i motvind dei fyrste dagane. Mens pappajan kjører ein electra glide med ein heil sofa til passasjerplass. Valget var ikkje særlig vanskelig.
Med litt tut og kjør var me avgårde på veien, og etter halvannen time hadde me komme 1/3 av dagens etappe.
Stoppet denne dagen var i ein landsby der det budde indianarar, som budde og levde slik dei alltid hadde gjort, uten innlagt vatn og strøm. Her skulle me opp og få omvisning. Etter masse betaling og styr og fotopass (Her skulle dei melke turistane for alt dei var verdt, ikkje fekk me lov å ta bilder uten fotopass nei!) kom me oss ut til bussen som skulle ta oss med opp. I landsbyen venta det oss ein guide, som på indianerstammespråket hans hette Liten Sol Stort Gresskar. (mor hans var fra gresskar stamma og faren fra sol stamma) som skulle vise oss rundt. Mannen snakka masse og monotomt, som gjorde det vanskelig for mange av oss å følge med, spesielt dei som ikkje var heilt stødige i engelsk, og det blei ikkje lettare med hans gebrokne versjon av språket heller. Men han visa oss rundt i landsbyen, og tok oss med på gravplassen (der me ikkje hadde lov å ta bilde) og i kyrkja (der me heller ikkje hadde lov å ta bilde) Men guiden hadde mykje å fortelle om stammefamiliane sine, og deira tradisjonar, og for dei som klarte å følge med var det mykje fin informasjon å hente.
Turen vara i ca 40 minutt, nokon tok bussen ned igjen, andre gjekk ned.
Når eg va komt ned kom eg på at eg ikkje hadde tatt nokon bilde. So much for fotopasset ja.
Nede ved syklane igjen blei eg og pappajan utnevnt til kamerateam. Eg fekk eit kamera i neven, og pappajan skulle kjøre opp dei andre så alle fekk litt one on one filmetid på veien. Morro! blei litt homping og diverse, men det er ikkje alltid like lett å holde ting stødig på ein motorsykkel på ein dårlig vei!
Når me var ferdig med filminga skulle me kjøre vidare for å ta lunsj. Etter ein 5-10 min kjøring oppdagar me at me manglar ein sykkel og nokon bilar. Etter litt får me greie på at ein av syklistane (tannlegen) har mista nøklane til sykkelen, og uten den vil ikkje sykkelen starte! Litt om og men og styr reiser guidane for å ordne opp, og me blir sittande i veikanten å sparke i grusen i ein halv time i solsteika. VARMT!
Endelig kjem dei tilbake og me kjører avgårde til lunsjen. No er det 7 timar sidan frokost, og mange av oss begynner å kjenne på sulten. Då hjelp det at guiden Helge fortell oss at me no skal ete turens beste buffet! Me kjem inn, går gjennom eit kasino og kjem bak der og eit hav av all slags mulig mat møter oss. Til og med Vegetarianaren Kristine svømmer i allslags deilig mat ho kan ete. Definitivt turens beste buffet ja! :)
Etterpå bærer turen til hotellet i Albuquerque der me er for ein gongs skyld er tidlig framme! I 4 tida hiv me oss av syklane og spring bort til hengaren der me finn kvar vår øl for å kjøle oss ned. Neste på planen er å få av seg dei svette og støvete fillene og komme seg i badeklena og ut i bassenget! Herlig!
I morgon går turen til Madrid, Santa Fe og ein ranch. stay put!
Med litt tut og kjør var me avgårde på veien, og etter halvannen time hadde me komme 1/3 av dagens etappe.
Stoppet denne dagen var i ein landsby der det budde indianarar, som budde og levde slik dei alltid hadde gjort, uten innlagt vatn og strøm. Her skulle me opp og få omvisning. Etter masse betaling og styr og fotopass (Her skulle dei melke turistane for alt dei var verdt, ikkje fekk me lov å ta bilder uten fotopass nei!) kom me oss ut til bussen som skulle ta oss med opp. I landsbyen venta det oss ein guide, som på indianerstammespråket hans hette Liten Sol Stort Gresskar. (mor hans var fra gresskar stamma og faren fra sol stamma) som skulle vise oss rundt. Mannen snakka masse og monotomt, som gjorde det vanskelig for mange av oss å følge med, spesielt dei som ikkje var heilt stødige i engelsk, og det blei ikkje lettare med hans gebrokne versjon av språket heller. Men han visa oss rundt i landsbyen, og tok oss med på gravplassen (der me ikkje hadde lov å ta bilde) og i kyrkja (der me heller ikkje hadde lov å ta bilde) Men guiden hadde mykje å fortelle om stammefamiliane sine, og deira tradisjonar, og for dei som klarte å følge med var det mykje fin informasjon å hente.
Turen vara i ca 40 minutt, nokon tok bussen ned igjen, andre gjekk ned.
Når eg va komt ned kom eg på at eg ikkje hadde tatt nokon bilde. So much for fotopasset ja.
Nede ved syklane igjen blei eg og pappajan utnevnt til kamerateam. Eg fekk eit kamera i neven, og pappajan skulle kjøre opp dei andre så alle fekk litt one on one filmetid på veien. Morro! blei litt homping og diverse, men det er ikkje alltid like lett å holde ting stødig på ein motorsykkel på ein dårlig vei!
Når me var ferdig med filminga skulle me kjøre vidare for å ta lunsj. Etter ein 5-10 min kjøring oppdagar me at me manglar ein sykkel og nokon bilar. Etter litt får me greie på at ein av syklistane (tannlegen) har mista nøklane til sykkelen, og uten den vil ikkje sykkelen starte! Litt om og men og styr reiser guidane for å ordne opp, og me blir sittande i veikanten å sparke i grusen i ein halv time i solsteika. VARMT!
Endelig kjem dei tilbake og me kjører avgårde til lunsjen. No er det 7 timar sidan frokost, og mange av oss begynner å kjenne på sulten. Då hjelp det at guiden Helge fortell oss at me no skal ete turens beste buffet! Me kjem inn, går gjennom eit kasino og kjem bak der og eit hav av all slags mulig mat møter oss. Til og med Vegetarianaren Kristine svømmer i allslags deilig mat ho kan ete. Definitivt turens beste buffet ja! :)
Etterpå bærer turen til hotellet i Albuquerque der me er for ein gongs skyld er tidlig framme! I 4 tida hiv me oss av syklane og spring bort til hengaren der me finn kvar vår øl for å kjøle oss ned. Neste på planen er å få av seg dei svette og støvete fillene og komme seg i badeklena og ut i bassenget! Herlig!
I morgon går turen til Madrid, Santa Fe og ein ranch. stay put!
søndag 20. juni 2010
The Grand Canyon
Tidlig opp, tidlig ut! I dag var dagen for Grand Canyon! Ojojoj me ante ikkje ka me hadde i vente.
Me satte oss på syklane og kjørte av gårde for å beskue den berykta canyonen. Mange av oss hadde bestilt helikopterturen på forhånd, og det var på flyplassen me fyst skulle til. Me kom inn, fekk veid oss (ja faktisk, for å sjekka vektbalanse i helikoptra så måtte dei det) og blei vidare sendt for å sjå ein sikkerhetsfilm på 6 minutt. ( der dei brukte minst 3 min på å reklamere for giftshoppen og alle dei fantastiske souvenirane du kunne få med deg) Her fekk me eit klistremerke for å vise at me hadde sett filmen og var klar for å komme oss opp i lufta. Så blei me vist vidare til eit venterom der me skulle bli ropt opp når helikopteret vårt var klart. Faktisk så var familien Håland fyst i køen og fekk fyrste turen! Mamma (heldiggrisen) fekk passasjersetet attmed piloten fremst i helikopteret. Me andre satt bak. Me fekk ein redningsvest stroppa rundt magen før me fekk ta plass i helikopteret. (nåke som er veldig merkelig, me fløy jo ikkje over vatn!) Piloten hette Jake og skulle ta oss med på vår 30 minutters tur over The Grand Canyon.
Me letta, fekk beskjed om at det var litt vind, så det kom til å bli litt turbulens, men inegnting å bekymtra seg for. Før me kom fram til canyonen så fløy me over ein skog, der me kunne sjå hjort og bjørn, men såg ingen av delane. Eg var opptatt med å kikka ned på bakken etter "brown bear" der eg plutselig oppdaga at bakken forsvinn under meg, og canyonen åpenbarar seg under oss. Eg og Kristine kikkar ned, bort på kvarandre og ned igjen, og hakene på begge to dett ned på brystet. Herremin, eg hadde INGEN aning om at da var så stort og omfangande! Gigantiske formasjonar og utrulige fjellknausar og dalar i canyonen. Heilt fantastisk utrulig. Eg knipsa bilder som ein gal, og prøvde iallfall å innkapsla ein brøkdel av da omfanget som var der, og kor utrulig fantastisk da var å oppleva. Ikkje minst fyrste turen med helikopter! Alle satt som forsteina å kikka ut vinduet dei 30 minuttane me var oppe i lufta. Det kjem bilder, berre vent!
Etter me landa gjekk me bort på Imax kinoen for å sjå film av canyonen, som var heilt fantastisk. Gigantisk lerret filma frå sikkert fly og helikopter, og du fekk følelsen av å fly mellom dalane der nede. Ein opplevelse for livet!
Etterpå kjørte me opp på eit utsiktspunkt der me tok masse bilde og lagde årets julekort.
Eg og Kristine satte oss med bassenget og slikka litt sol og tok eit par øl før middagen, tidlig kveld også denne kvelden. Metta etter ein dag med utrulige nye inntrykk!
Me satte oss på syklane og kjørte av gårde for å beskue den berykta canyonen. Mange av oss hadde bestilt helikopterturen på forhånd, og det var på flyplassen me fyst skulle til. Me kom inn, fekk veid oss (ja faktisk, for å sjekka vektbalanse i helikoptra så måtte dei det) og blei vidare sendt for å sjå ein sikkerhetsfilm på 6 minutt. ( der dei brukte minst 3 min på å reklamere for giftshoppen og alle dei fantastiske souvenirane du kunne få med deg) Her fekk me eit klistremerke for å vise at me hadde sett filmen og var klar for å komme oss opp i lufta. Så blei me vist vidare til eit venterom der me skulle bli ropt opp når helikopteret vårt var klart. Faktisk så var familien Håland fyst i køen og fekk fyrste turen! Mamma (heldiggrisen) fekk passasjersetet attmed piloten fremst i helikopteret. Me andre satt bak. Me fekk ein redningsvest stroppa rundt magen før me fekk ta plass i helikopteret. (nåke som er veldig merkelig, me fløy jo ikkje over vatn!) Piloten hette Jake og skulle ta oss med på vår 30 minutters tur over The Grand Canyon.
Me letta, fekk beskjed om at det var litt vind, så det kom til å bli litt turbulens, men inegnting å bekymtra seg for. Før me kom fram til canyonen så fløy me over ein skog, der me kunne sjå hjort og bjørn, men såg ingen av delane. Eg var opptatt med å kikka ned på bakken etter "brown bear" der eg plutselig oppdaga at bakken forsvinn under meg, og canyonen åpenbarar seg under oss. Eg og Kristine kikkar ned, bort på kvarandre og ned igjen, og hakene på begge to dett ned på brystet. Herremin, eg hadde INGEN aning om at da var så stort og omfangande! Gigantiske formasjonar og utrulige fjellknausar og dalar i canyonen. Heilt fantastisk utrulig. Eg knipsa bilder som ein gal, og prøvde iallfall å innkapsla ein brøkdel av da omfanget som var der, og kor utrulig fantastisk da var å oppleva. Ikkje minst fyrste turen med helikopter! Alle satt som forsteina å kikka ut vinduet dei 30 minuttane me var oppe i lufta. Det kjem bilder, berre vent!
Etter me landa gjekk me bort på Imax kinoen for å sjå film av canyonen, som var heilt fantastisk. Gigantisk lerret filma frå sikkert fly og helikopter, og du fekk følelsen av å fly mellom dalane der nede. Ein opplevelse for livet!
Etterpå kjørte me opp på eit utsiktspunkt der me tok masse bilde og lagde årets julekort.
Eg og Kristine satte oss med bassenget og slikka litt sol og tok eit par øl før middagen, tidlig kveld også denne kvelden. Metta etter ein dag med utrulige nye inntrykk!
Kjøredag!
Me forlata Las Vegas tidlig for å komme oss på veien igjen, dette gongen med sikte på byen Williams. Turen begynte varm og svett i ørkenen, og me hadde fyste stopp i byen Oatman. Det er ein liten gullgruve landsby der da vandra eslar rundt i gata! Her hadde me ein kjapp lunsj på ein kafe. Kafeeigaren blei forbanna på oss fordi halvparten gjekk uten å gje tips. Men ka kan me sei, me kjeme ikkje frå ein tipskultur! (Eg la forøvrig igjen ein dollar etter mannen blei sinna) :P Vidare blei da masse kjøring, masse flatt landskap og einsformig og tørt. Sist men ikkje minst kom me fram til Williams som var den byen me skulle bu i med Grand Canyon. Her hadde me middag på ein kafe med BBQ og live musikk. Skikkelig harry! Her var å beskua ordentlige cowboyar med hatt og bart på plass. Til og med sporene på støvlane var å sjå! Herlig :D
Las Vegas baby!
Me kom gjennom ørkenen etter lang, varm, svett og støvete tur gjennom Death Valley (som forøvrig var godt over 40 grader) plutselig i da fjerna ser me masse lys begynna å blinka i da fjerna der i horisonten og store bygnina kjeme til syne. Skiltene me no kjøre forbi kan fortella oss at me er velkommen til Nevada og til Las Vegas by. Der, midt i ørkenen stige da opp ein levande, blinkande og stor by ut av intet. Me kjøre inn, og da begynne å bli kveld, så lysshowet som kjene til syne e one of a kind! Me parkere med hotellet vårt etter mamma har hatt ein liten omtur rundt i byen. Hotellet Stratosphere er ca 350 meter høgt (me budde i 16. etg!) og ligger på sjølve stripa i byen, eller The Strip med gåavstand til alt!
Dagen etter ei god natts søvn hadde me "fri", altså ingen opplegg med guide før middagen på kvelden. Så me kikka gjennom brosjyrane og bestemte oss for ka me ville sjå rundtom i byen. Dagen begynte med frokost etter litt trasking. Etterpå annonseser pappa at han vil ha ein tattovering! Me bevega oss ut på gata igjen og fant ei tattooshappe der me gjekk inn. Pappa forteller tattovøren kva han vil ha og kor, og etter 5 minutt sitter pappa i stolen og blir barbert på underarmen for å få route 66 skiltet inngravert i huden for godt. pappajan slenger seg med, og tar den samme tattoveringa på skuldra. Fort gjort! Etterpå tuslar me litt rundt og ser på dei forskjellige delane av byen, mini Paris, Venezia, handlar litt souvenirar og småting.
Etterkvart tuslar me tilbake til hotellet (der da sjølvsagt er eit kasino midt i lobbyen) og gjer oss klar for kveldens middag på Harley Davidson resturanten. Fyrste som møter oss når me ankjem i taxien er ein gigantisk halv softtail (ein halv harley sykkel altså) på sikkeret 6-7 meter stor i høgda midt på veggen utenfor resturanten. Ganske imponerande at dei har fått den til å dingla der! middagen er ein suksess. Etter middag tuslar me bort for å sjå på kveldens vannshow. Der dei har forskjellige vannshow kvart kvarter med forskjellig musikk. Det er på ein måte fontenar med lys og dei styrar det opp og ned slik at det "dansar" med musikken. Utrulig stilig!
Etter dette blei det tidlig kveld på oss ettersom me skal tidlig opp dagen etter å komma oss vidare.
Dagen etter ei god natts søvn hadde me "fri", altså ingen opplegg med guide før middagen på kvelden. Så me kikka gjennom brosjyrane og bestemte oss for ka me ville sjå rundtom i byen. Dagen begynte med frokost etter litt trasking. Etterpå annonseser pappa at han vil ha ein tattovering! Me bevega oss ut på gata igjen og fant ei tattooshappe der me gjekk inn. Pappa forteller tattovøren kva han vil ha og kor, og etter 5 minutt sitter pappa i stolen og blir barbert på underarmen for å få route 66 skiltet inngravert i huden for godt. pappajan slenger seg med, og tar den samme tattoveringa på skuldra. Fort gjort! Etterpå tuslar me litt rundt og ser på dei forskjellige delane av byen, mini Paris, Venezia, handlar litt souvenirar og småting.
Etterkvart tuslar me tilbake til hotellet (der da sjølvsagt er eit kasino midt i lobbyen) og gjer oss klar for kveldens middag på Harley Davidson resturanten. Fyrste som møter oss når me ankjem i taxien er ein gigantisk halv softtail (ein halv harley sykkel altså) på sikkeret 6-7 meter stor i høgda midt på veggen utenfor resturanten. Ganske imponerande at dei har fått den til å dingla der! middagen er ein suksess. Etter middag tuslar me bort for å sjå på kveldens vannshow. Der dei har forskjellige vannshow kvart kvarter med forskjellig musikk. Det er på ein måte fontenar med lys og dei styrar det opp og ned slik at det "dansar" med musikken. Utrulig stilig!
Etter dette blei det tidlig kveld på oss ettersom me skal tidlig opp dagen etter å komma oss vidare.
torsdag 17. juni 2010
U to the S to the Effin A!
Okei! Her kjeme ein liten oppdatering frå meg (Sandra) om ka som EGENTLIG skjer i USA med familien Håland ;) (neida mamma, ska kje fortella om når du rota deg vekk aleina på sykkel i las vegas i gårkveld ;)
Været e flott, landet e flott, folkene e flotte, byane e heilt insane, og syklane.. Jah, e HEILT fantastiske. da e kjærleik på to hjul! som mammo sa, me selge bilen, båten, sykklane, huset og Sivert for å få råd t ein harley heima. Any takers? ;)
Resten av bikers gjengen (og dei som kjøre bil) har ein gjennomsnittsalder på rundt 40-50 pluss. E faktisk ein på 70 her som kjøre sykkel aleina! Men dåke som veit kossen mc-miljøet e heima, dåke veit kossen folk da e snakk om ;) herlige, galne mc-menneske med bensin i blodet og ein farlig need for speed! Da e HØG god-stemning i gjengen!
Fyste dagen med kjøring hadde me i går. Trur folk va gira på komma igong ette et par daga i LA, for me sku stilla opp utanfor hotellet med all bagasjen kl halv 7, og når eg og systo kom dillane fem på halv 7, stod omtrent heile gjengen der, fullt påkledd i mc-utstyr, småtrippande og kikka rundt seg etter guiden og bussane som skulle ta oss med til Harley Davidson butikken. Dagen før hadde faktisk pappajan og pappa vore ein sniktur aleina til ein anna harleybutikk og handla vesta, hjelma og bukse, og når resten av gjengen såg detta blei da masse OOOOoooOOOO-ing og WOOOOOOOOoooW-ing og ein heil inspeksjon av utstyret og sværa diskusjon om kor god kvalitet og kor god pris osv. Men ein må jo veta, at å kjøra route 66 e jo alle bikers våte drøm. ;)
Når me kom til butikken kom alle seg ut av bussen i full fart, for her stod Harleyane lina opp på fortauet og blinka i sola. Alle var raskt borte for å inspisera kromen og ta på harley merket, og setta seg på setene for å kjenna feelingen av ein ekte harley. :D (veldig godkjent)
Me begynte turen rolig og forsiktig ut av LA, og fekk kjenna litt på musklane under oss på freewayen når me kom ut i ørkenen. Fantastisk følelse når me har ein lang strak vei forann oss, ørken og fjell i da fjerna på begge sie og da e berre oss, syklane og den glorious route 66.
Sjå for deg alle amerikanske filma du nåkengong har sett. Sånn e da her. Da e faktisk ikkje overdriving da dei vise på film! Alt e oversize her, maten, bygningane, bilane, folkene, alt!
No sitte me på et hotellrom i Las Vegas, snart på vei ut for å utforska byen. Kjeme meir oppdateringa seinare!
Været e flott, landet e flott, folkene e flotte, byane e heilt insane, og syklane.. Jah, e HEILT fantastiske. da e kjærleik på to hjul! som mammo sa, me selge bilen, båten, sykklane, huset og Sivert for å få råd t ein harley heima. Any takers? ;)
Resten av bikers gjengen (og dei som kjøre bil) har ein gjennomsnittsalder på rundt 40-50 pluss. E faktisk ein på 70 her som kjøre sykkel aleina! Men dåke som veit kossen mc-miljøet e heima, dåke veit kossen folk da e snakk om ;) herlige, galne mc-menneske med bensin i blodet og ein farlig need for speed! Da e HØG god-stemning i gjengen!
Fyste dagen med kjøring hadde me i går. Trur folk va gira på komma igong ette et par daga i LA, for me sku stilla opp utanfor hotellet med all bagasjen kl halv 7, og når eg og systo kom dillane fem på halv 7, stod omtrent heile gjengen der, fullt påkledd i mc-utstyr, småtrippande og kikka rundt seg etter guiden og bussane som skulle ta oss med til Harley Davidson butikken. Dagen før hadde faktisk pappajan og pappa vore ein sniktur aleina til ein anna harleybutikk og handla vesta, hjelma og bukse, og når resten av gjengen såg detta blei da masse OOOOoooOOOO-ing og WOOOOOOOOoooW-ing og ein heil inspeksjon av utstyret og sværa diskusjon om kor god kvalitet og kor god pris osv. Men ein må jo veta, at å kjøra route 66 e jo alle bikers våte drøm. ;)
Når me kom til butikken kom alle seg ut av bussen i full fart, for her stod Harleyane lina opp på fortauet og blinka i sola. Alle var raskt borte for å inspisera kromen og ta på harley merket, og setta seg på setene for å kjenna feelingen av ein ekte harley. :D (veldig godkjent)
Me begynte turen rolig og forsiktig ut av LA, og fekk kjenna litt på musklane under oss på freewayen når me kom ut i ørkenen. Fantastisk følelse når me har ein lang strak vei forann oss, ørken og fjell i da fjerna på begge sie og da e berre oss, syklane og den glorious route 66.
Sjå for deg alle amerikanske filma du nåkengong har sett. Sånn e da her. Da e faktisk ikkje overdriving da dei vise på film! Alt e oversize her, maten, bygningane, bilane, folkene, alt!
No sitte me på et hotellrom i Las Vegas, snart på vei ut for å utforska byen. Kjeme meir oppdateringa seinare!
Kjøredag 1: Los Angeles - Las Vegas!
I dag har me tatt ut syklane... og Wow..! Kjære Harley og David, I love you for making these bikes!
Kjære Hardingbanken me treng meir pengar..! Audien er til salgs, båten er til salgs, huset er til salgs, Mustangen...vel, nei, ikkje til salgs..
Syklane er ein draum å kjøra! Alle kjører ut med kurs mot Las Vegas med eit stort smil rundt munnen! Me har kjørt ca. 40 mil i dag - det meste gjennom ørken, frå Mojaveørkenen til Nevadaørkenen. I Death Valley var temperaturen oppe i over 40 garder.. Det går greit i vel 100 km/h, men me er raske til å hiva kleda når me stoppar. Me har korte stopp ca. kvar time. Lunch i Barstow og ein liten rundtur i Calico, ein gamal gruvelandsby som no er museum. Deretter LAS VEGAS! Byen er opprinneleg bygd for å beskytta reisande mellom Utah og Los Angeles mot indianarane. Det var skumring då me kom inn til Las Vegas og ikkje like lett å halda saman i kolonna... Me er 26 syklar og 4 bilar. Mor klarte difor å kjøra langt forbi hotellet og "got lost" i 'Vegas.. Men med grei vegbeskrivelse - me bur på det største og høgaste hotellet i Vegas.., gjekk det likvel greit å finna tilbake til flokken. Stupte i seng god og trøtt i kroppen. Torsdag har me heile dagen til eigen disposisjon i Vegas.. Casino??
I dag har me tatt ut syklane... og Wow..! Kjære Harley og David, I love you for making these bikes!
Kjære Hardingbanken me treng meir pengar..! Audien er til salgs, båten er til salgs, huset er til salgs, Mustangen...vel, nei, ikkje til salgs..
Syklane er ein draum å kjøra! Alle kjører ut med kurs mot Las Vegas med eit stort smil rundt munnen! Me har kjørt ca. 40 mil i dag - det meste gjennom ørken, frå Mojaveørkenen til Nevadaørkenen. I Death Valley var temperaturen oppe i over 40 garder.. Det går greit i vel 100 km/h, men me er raske til å hiva kleda når me stoppar. Me har korte stopp ca. kvar time. Lunch i Barstow og ein liten rundtur i Calico, ein gamal gruvelandsby som no er museum. Deretter LAS VEGAS! Byen er opprinneleg bygd for å beskytta reisande mellom Utah og Los Angeles mot indianarane. Det var skumring då me kom inn til Las Vegas og ikkje like lett å halda saman i kolonna... Me er 26 syklar og 4 bilar. Mor klarte difor å kjøra langt forbi hotellet og "got lost" i 'Vegas.. Men med grei vegbeskrivelse - me bur på det største og høgaste hotellet i Vegas.., gjekk det likvel greit å finna tilbake til flokken. Stupte i seng god og trøtt i kroppen. Torsdag har me heile dagen til eigen disposisjon i Vegas.. Casino??
15.06.10 Santa Monica Beach og Venice Beach
I dag har gutta vore på shopping og jentene på stranda. Johan og Jan tok like godt ein taxi rett til ein Harley Davidson butikk og kom tilbake med eit stort smil og ny MC-bekledning.
Sivert har bada og bada og bada heile vegen frå Santa Monica Beach til Venice Beach, ei strekkja på 4 km.
Strandpromenaden i Venice Beach er som henta frå 60-talets hippikultur. Her er det lengre mellom pubane enn mellom Marihuana-sjappene og den søtlige hasj- og marihuanadunsten ligg tidvis tung i lufta.
Me tar tidleg kveld og er no svært klare for å ta ut Harleyen i morgon og koma i gang! ;-))
I dag har gutta vore på shopping og jentene på stranda. Johan og Jan tok like godt ein taxi rett til ein Harley Davidson butikk og kom tilbake med eit stort smil og ny MC-bekledning.
Sivert har bada og bada og bada heile vegen frå Santa Monica Beach til Venice Beach, ei strekkja på 4 km.
Strandpromenaden i Venice Beach er som henta frå 60-talets hippikultur. Her er det lengre mellom pubane enn mellom Marihuana-sjappene og den søtlige hasj- og marihuanadunsten ligg tidvis tung i lufta.
Me tar tidleg kveld og er no svært klare for å ta ut Harleyen i morgon og koma i gang! ;-))
tirsdag 15. juni 2010
14.06.10 Hollywood og Universal Studios
For ein dag! Me var førebudde på "Walk of Fame", stjernene i gata og hand- og fotavtrykka samt signaturen til div. små og store stjerner - men at Universal studios var so stort og i tillegg til eit gigantisk innspelingsområde for film - også består av ein fornøyelsespark som kan samanliknast med Disneyland - ja, det var ein stor overraskelse!
Me vart guida gjennom div. både innandørs- og utandørsscener og opplevde både bilstunt, jordskjelv og flaum. Me kjem nok til å kikka ekstra på filmkulissane neste gong me skal sjå film som er spelt inn i Hollywood. Alt går an på film!
I fornøyelsesparken fekk me m.a. boltra oss i fam. Simpson's i berg- og dalbane (eit kick av dei heilt store!), på turen gjennom dinosaurane sitt rike, Jurassic Park vart me kasta utfor ein 28 meter loddrett foss so tårene stod i augene på både store og små... Med andre ord eit eldorado for leikelystne i alle aldrar!!
Dagen vart avslutta med fellesmiddag på Hard Rock Cafe. Fantastisk! Veggene er pryda av gamle gitarar, bilete og diverse effektar av eit utall store stjerner som Pink Floyd, Janis Joplin, Led Zeppelin, Cohnny Cash, Paul Mc Cartney, Elvis og mange fleir. I taket heng ein ekte Cadillac med seter trekt i kuskinn..
No står Santa Monica Beach og Venice Beach for tur. Me skal laga opp til onsdag og starten på route 66!
Me vart guida gjennom div. både innandørs- og utandørsscener og opplevde både bilstunt, jordskjelv og flaum. Me kjem nok til å kikka ekstra på filmkulissane neste gong me skal sjå film som er spelt inn i Hollywood. Alt går an på film!
I fornøyelsesparken fekk me m.a. boltra oss i fam. Simpson's i berg- og dalbane (eit kick av dei heilt store!), på turen gjennom dinosaurane sitt rike, Jurassic Park vart me kasta utfor ein 28 meter loddrett foss so tårene stod i augene på både store og små... Med andre ord eit eldorado for leikelystne i alle aldrar!!
Dagen vart avslutta med fellesmiddag på Hard Rock Cafe. Fantastisk! Veggene er pryda av gamle gitarar, bilete og diverse effektar av eit utall store stjerner som Pink Floyd, Janis Joplin, Led Zeppelin, Cohnny Cash, Paul Mc Cartney, Elvis og mange fleir. I taket heng ein ekte Cadillac med seter trekt i kuskinn..
No står Santa Monica Beach og Venice Beach for tur. Me skal laga opp til onsdag og starten på route 66!
mandag 14. juni 2010
Klokka er 04:00 mandag "morgon" og det er umogeleg å få sova...
Etter eit døgn på 33 timar er det vel ikkje rart at det går litt i surr dette med døgnrytmen... Los Angeles ligg 9 timar etter oss.
Me møtte store deler av reisefylgjet vårt på Gardermoen. Ein gjeng på bortimot 40 personar med stor breidde både i alder og type ser det ut for. Spennande! Sivert, 8 år er den yngste medan den eldste deltakaren har passert 70! Me blir ca. 20 syklar og 4 bilar.
Ok hotell. Me feira ankomsten med ei kald øl i hagen. Johan og Jan reiv i ein sigar for anledningen! Etter info.møte tørna me inn tidleg (lokal tid) i eit forsøk på å dempa jet-leg'en. So no sit me her - klokka er snart 04:00- på senga med ein kaffi og er eigentleg heilt klare for ein ny dag!
Hollywood og Universal studios kallar. Me gler oss!
Følg med!
Etter eit døgn på 33 timar er det vel ikkje rart at det går litt i surr dette med døgnrytmen... Los Angeles ligg 9 timar etter oss.
Me møtte store deler av reisefylgjet vårt på Gardermoen. Ein gjeng på bortimot 40 personar med stor breidde både i alder og type ser det ut for. Spennande! Sivert, 8 år er den yngste medan den eldste deltakaren har passert 70! Me blir ca. 20 syklar og 4 bilar.
Ok hotell. Me feira ankomsten med ei kald øl i hagen. Johan og Jan reiv i ein sigar for anledningen! Etter info.møte tørna me inn tidleg (lokal tid) i eit forsøk på å dempa jet-leg'en. So no sit me her - klokka er snart 04:00- på senga med ein kaffi og er eigentleg heilt klare for ein ny dag!
Hollywood og Universal studios kallar. Me gler oss!
Følg med!
fredag 11. juni 2010
"Det er den draumen..."
Route 66 frå Los Angeles til Chicago; ca. 4000 km, 8 statar og 3 tidssoner - på Harley Davidson...
Storby og ørken, Hollywood, Santa Monica Beach, Las Vegas, Hoover Dam, Grand Canyon, indianerlandsby, Mexico, Oklahoma, Cowboy Ranch m.m.
Cruse avgarde med "the Boss på øyra".... eller kanskje Lynyrd Skynyrd... Kan det bli betre??
I morgon er me i Oslo, på søndag i Los Angeles via Paris...
På onsdag tar me ut syklane og eventyret er i gang..!
Følg oss og "enjoy"!
....
Storby og ørken, Hollywood, Santa Monica Beach, Las Vegas, Hoover Dam, Grand Canyon, indianerlandsby, Mexico, Oklahoma, Cowboy Ranch m.m.
Cruse avgarde med "the Boss på øyra".... eller kanskje Lynyrd Skynyrd... Kan det bli betre??
I morgon er me i Oslo, på søndag i Los Angeles via Paris...
På onsdag tar me ut syklane og eventyret er i gang..!
Følg oss og "enjoy"!
....
Abonner på:
Innlegg (Atom)